Herb ziemi przemyskiej

Dawne Kresy

Niżankowice
Historia i teraźniejszość
dawnego miasteczka na Ziemi Przemyskiej

cz.V
Teraźniejszość

Dawny herb Niżankowic

cz. I Położenie geograficzne

cz.II Historia Niżankowic

cz. III Parafia rzymsko-katolicka

cz. IV Kościół

Dzięki zdecydowaniu i ofiarności miejscowych (szczególnie pani Kapucjanowej) oraz pomocy rodaków z Polski udało się doprowadzić do przywrócenia świątyni funkcji sakralnej. Uroczysta rekonsekracja miała miejsce 19 października 1991. Oprócz licznej rzeszy wiernych z Ukrainy i Polski w uroczystościach brali udział duchowni zarówno rzymsko-katoliccy jak i grecko-katoliccy oraz prawosławni. Obecny był również biskup pomocniczy ze Lwowa ks. Rafał Kiernicki. Od tego czasu co roku na odpust św. Trójcy udają się do Niżankowic pielgrzymi z Polski (przez specjalnie na tą okazję otwierane przejście drogowe Malhowice-Niżankowice). Na początku lat dziewięćdziesiątych było ich nawet i 900 osób teraz na przełomie tysiącleci pielgrzymów jest ponad 200 osób.

Msza odpustowa w kościele w Niżankowicach (fot. Stanisław Demkowicz, 18.06.2000)

Szkoła w Niżankowicach (fot. Maciej Oziembłowski, 18.06.2000)

W jubileuszowym 2000 roku na uroczystościach odpustowych oprócz wiernych było również 5 księży: ks. Wiesław Motyka – dojeżdżający z Nowego Miasta opiekun tutejszej społeczności wiernych, 86-letni ks. Franciszek Woś z Jagiełły, ks. Zdzisław Majcher – oficjał Sądu Metropolitarnego w Przemyślu, ks. Edward Sznaj – ówczesny proboszcz z pobliskich Hermanowic oraz ks. Edward Stawarz – długoletni proboszcz parafii Tryńcza. Najstarszą uczestniczką pielgrzymki do Niżankowic A.D. 2000 była 89-letnia Zuzanna Demkowicz z domu Urban (mama Małgorzaty, a babcia Macieja Oziembłowskiego), która w tym kościele była chrzczona, przyjmowała I Komunię Świętą, była tu bierzmowana oraz brała ślub.

Odnowiona świątynia służy niewielkiej bo około 30-40 osobowej wspólnocie. Niestety, jak to smutno zauważa ksiądz Wiesław Motyka, społeczność Polaków w Niżankowicach jest chyba na wymarciu, gdyż za jego kadencji, tj. od sierpnia 1995 roku, nie było tutaj jeszcze żadnego chrztu, I komunii czy ślubu. Zdarzają się tylko pogrzeby. Nawet katechizacja nie doszła do skutku. Według relacji pani Kapucjanowej w Niżankowicach nie ma już ani jednej czysto polskiej rodziny – wszystkie są mieszane. Jest to smutne, że społeczność polska położona tak blisko Polski, tuż przy jej granicy, nie ma „tendencji rozwojowych”. Czyżby młode pokolenie Polaków nie odczuwało potrzeby kultywowania polskich tradycji? A może w mieszanych małżeństwach polsko-ukraińskich następuje asymilacja polskich tradycji na rzecz miejscowych? Pytanie to jest otwarte i pozostaje wątpliwość czy można trend ten zmienić? Nasuwa się również pytanie jaka jest rola państwa polskiego w odniesieniu do skupisk Polonii na byłych Kresach Wschodnich? Przykład Niżankowic pokazuje że trzeba coś z tym jak najszybciej zrobić, tak aby młode pokolenie naszych Rodaków pozostających poza wschodnią granicą miało jak najlepsze warunki do rozwijania swojej polskiej tożsamości, tradycji i kultury.

cz. I Położenie geograficzne

cz.II Historia Niżankowic

cz. III Parafia rzymsko-katolicka

cz. IV Kościół