Pierwszy kościół pod wezwaniem Świętego Ducha znajdował się zupełnie w innym miejscu aniżeli dzisiejsza świątynia. Kościół ten był zlokalizowany na tzw. Nowym Mieście (Fot. 1) nieopodal Mostu Piaskowego przy dzisiejszej Hali Targowej. Pierwsza świątynia p.w. Ducha Świętego została zbudowana w stylu romańskim dzięki fundacji Henryka Brodatego przez opata Witosława w roku 1214. Jednocześnie obok kościoła wybudowany został szpital fundowany również przez Henryka Brodatego. Niestety w roku 1241 podczas najazdu tatarskiego obydwie budowle zostały zniszczone. W tym samym XIII stuleciu Henryk III odbudował w stylu gotyckim kościół jak również szpital. Świątynia (Fot. 2) pełniła funkcję parafii dla Nowego Miasta, ale od momentu przeniesienia parafii do kościoła św. Bernarda (dzisiaj: Muzeum Architektury) cały zespół Świętego Ducha zaczął chylić się ku ruinie.

Ostatecznie w 1597 roku dokonano rozbiórki kościóła i szpitala pod rozbudowę fortyfikacji miejskich a do dzisiejszych czasów przetrwała tylko nazwa ulicy Świętego Ducha. Przez ponad 300 lat nie było we Wrocławiu kościoła pod tym wezwaniem. Dopiero 30 kwietnia 1928 roku rozpoczęto budowę trzeciej świątyni pod wezwaniem Świętego Ducha, ale lokalizacja była już zupełnie inna niż dwóch poprzednich kościołów. Tym nowym miejscem była dzisiejsza ulica Nyska nieopodal ulicy Armii Krajowej. Budowę zakończono bardzo szybko, bo już 20 stycznia 1929, zaś konsekracji dokonał wrocławski kardynał Bertram. Świątynia zaprojektowana przez wrocławskiego architekta Hermanna Pfafferotta była kościołem filialnym parafii św. Henryka i dopiero 1 stycznia 1932 powstała nowa parafia Świętego Ducha. Kościół ten (Fot. 3) był okazałą sześcioprzęsłową budowlą wzniesioną na rzucie krzyża łacińskiego, zamkniętą prostokątną absydą. Po zachodniej stronie znajdowała się wysoka wieża zbudowana na planie kwadratu, nakryta namiotowym dachem.