Dziedziniec zamku: z lewej strony "pawilon chiński", z prawej rezydencja Sobieskich

Bastion zamkowy z wieżyczką strażniczą

Popijarski kościół rzymskokatolicki

Dwa lata później król Jan III Sobieski w rejonie Złoczowa wyznaczył miejsce koncentracji wojsk przed marszem na Turków. W 1675 roku hetman Stanisław Jabłonowski zatrzymał tutaj ogromny zagon tatarski, zaś w 1690 roku Tatarzy zagrozili swoim "wypadem" przebywającemu w Złoczowie królowi. Zamek od 1834 roku służył jako koszary, a od 1873 stał się po wykupie przez Austriaków więzieniem. W okresie II wojny światowej miejsce to było kaźnią NKWD i gestapo. Obecnie zamek należy do Lwowskiej Galerii Sztuki i trwają tutaj prace konserwatorskie przy współudziale polskich instytucji. Wnętrze twierdzy składa się m.in. z budynku bramnego, wydłużonego gmachu rezydencji Sobieskich oraz tzw. "pawilonu chińskiego". Duża surowa bryła rezydencji Sobieskich jest ucieleśnieniem ideału budowli obronnej, której właścicielem był rycerz - obrońca ojczyzny. Sobiescy uchodzili za takich rycerzy i w praktyce realizowali określone założenia architektonicze. Całość usytuowana jest na południowo-wschodnim krańcu miasta na płaskowyżu, leżącym na skraju pasma Woroniaków. Zamek zbudowany na planie czworoboku otoczony jest pięciobocznymi bastionami na narożach. Bastiony usypane z ziemi a od strony zewnętrznej wzmocnione ciosanym kamieniem są przykładem umocnień, które po raz pierwszy zastosowano w Wiśniczu koło Krakowa. Główną linię obrony otaczał głęboki rów, zaś w wałach od wewnątrznej strony znajdowały się kazamaty. Na wieżyczkach strażniczych zachowały się do dzisiaj herby Sobieskich.

W Złoczowie oprócz zamku na uwagę zasługują również świątynie - kościół oraz dwie cerkwie. Kościół popijarski powstał wraz z kolegium Pijarów około roku 1730 dzięki fundacji królewicza Jakuba. Austriacy w 1788 roku skasowali kolegium pijarskie a kościół zamienili w magazyn. Funkcja sakralna została przywrócona światyni w 1838 roku, kiedy to dawny XVII wieczny rzymsko-katolicki kościół parafialny objęli unici, a rzymscy katolicy dostali kościół popijarski. Obecny kształt fasady pochodzi z 1878 roku, kiedy to starając się nawiązać do architektury XVIII wieku dobudowano od frontu wieżę tworząc charakterystyczny asymetryczny układ (fot.). Kościół nieprzerwanie pełni swoją funkcję sakralną od 1838 roku i w czasach Związku Radzieckiego był jednym z nielicznych czynnych pomiędzy Lwowem a dawną granicą Polski na Zbruczu. Dzięki temu w kościele zachowało się całe zabytkowe wyposażenie, zaś miejsce to było ostoją polskości.

Herb na jednej z wieżyczek strażniczych

Wnętrze rzym.-kat. kościoła popijarskiego

Unicka cerkiew Zmartwychwstania

Cerkiew św. Mikołaja